Southern Upland Way

Op 31 maart, drie jaar en een hele pandemie na de Pennine Way, begon ik aan de Southern Upland Way (SUW). Beide keren twijfelde ik al vanaf het begin of ik het eind zou halen. Bij de Pennine Way twijfelde ik vooral aan mezelf: kon ik het wel aan? Dat bleek gelukkig wel het geval. Bij de SUW twijfelde ik niet zozeer aan mezelf, maar aan de SUW. Was dit het soort loop dat ik voor ogen had? De tweede dag, na eindeloos door een gigantisch windmolenpark in productiebos en over heel veel asfalt en grindweg gelopen te hebben, was is klaar om naar huis te gaan. Maar je loopt toch door, in de hoop dat het wat beter wordt. En dat was ook zo: zo erg als die eerste twee dagen werd het de dagen erna niet. Er zaten zelfs uitzonderlijk mooie stukken tussen, maar mijn hart zat er niet meer in. 

Hoe had ik me zo kunnen vergissen? Ik dacht dat de SUW een soort Schotse Pennine Way was, maar dan rustiger en met minder voorzieningen, waardoor wildkamperen een noodzaak was. Dat zou dan weer een goede voorbereiding zijn voor de Scottish National Trail (860 km dwars door Schotland) die ik ooit van plan was om te doen. Ik nam veel aan en keek niet verder.

Ik heb de SUW niet uitgelopen. Uiteindelijk deed het weer me definitief de das om: erg veel regen met erg veel wind, wat het lopen op de open heuvels niet echt makkelijk maakte, met uitzicht op erger voor de volgende dagen. Mijn materiaal was ook niet echt opgewassen tegen de omstandigheden en op gegeven moment was de keuze snel gemaakt. Na vier dagen en een beetje, zo’n 150 km vanaf de start, zette ik er een punt achter. Ik had geen camera, maar alleen een telefoon bij me. Hier zie je een paar foto’s van de mooie stukjes.

Hier vind je een uitgebreider verslag in het NL. For English click here.