Home patch

Mensen zoeken hun voldoening steeds verder weg. Een marathon lopen op een ander continent, gewoon om hem af te kunnen vinken. Een weekje naar de Canarische Eilanden, omdat het daar zulk lekker weer is. Een weekend shoppen in New York, omdat de spijkerbroeken daar zo goedkoop zijn. Ik ken mensen die het doen.

Epische foto’s

En ook in de fotografie rukt dit fenomeen op: je moet op z’n minst naar de Lofoten, Madeira of zelfs Antarctica. Laatst zag ik een lang weekend IJsland voorbijkomen, als fotoreis. Je wordt dan in een paar dagen langs alle iconische locaties geleid, om daar epische foto’s te maken. Het maakt kennelijk niet uit dat je dan met tientallen, zo niet honderden anderen min of meer dezelfde foto’s staat te maken. Ze zullen ongetwijfeld mooi zijn. Het is moeilijk om het echt te verpesten met zo’n landschap. Maar wat voegen ze nou toe? Is dit waar het om gaat?

Niet episch, toch bijzonder

Natuurlijk ga ik ook weleens op vakantie en maak ik vakantiefoto’s. Soms probeer ik er ook echt iets van te maken en ga ik los met filters en statief. Maar mijn grootste plezier haal ik uit het fotograferen van mijn eigen omgeving, die ik heel goed ken en die op geen enkele manier iconisch of episch is. Plekken die door sommigen zelfs lelijk genoemd worden (zie mijn vorige blog). Daarvan probeer ik het mooie en bijzondere te laten zien. En laten we eerlijk zijn: dat is een grotere uitdaging dan epische foto’s maken van IJsland. En je wordt direct met je neus op de feiten gedrukt: we hebben hier eigenlijk maar een heel klein beetje natuur en mooi landschap over. Dat wil je wel behouden en beschermen.

Mijn stinkende best

Net zoals het goed is om genoegen te nemen met een marathon om de hoek, een weekendje weg in eigen land, een vakantie waar je niet voor hoeft te vliegen en een tweedehands spijkerbroek uit de kringloopwinkel, is het goed om als fotograaf betrokken te zijn bij je eigen “home patch”. En of dat nu je eigen dorp is, of je eigen provincie, land of regio, dat maakt niet uit. Dat eigen stukje verdient net zoveel liefde en aandacht als Madeira, de Lofoten of welk iconisch landschap dan ook. Daarom ga ik niet voor een lang weekend naar IJsland of op fotoexpeditie naar Antarctica, maar loop ik hier in de duinen, op de pier of langs het strand, en doe ik steeds mijn stinkende best (no pun intended) om Tata Steel uit beeld te houden. De blik strak op de zee gericht houden, zoals in deze foto, helpt daarbij wel. :-)